Het lijkt er dit keer dan toch echt van te gaan komen; een verandering van de duur van de partneralimentatie. Op 11 december 2018 heeft een (ruime) meerderheid van de Tweede Kamer ingestemd met het wetsvoorstel dat dit moet gaan regelen.

Nu is het nog zo dat de duur van de verplichting tot betaling van partneralimentatie in principe maximaal 12 jaar is. Volgens de nieuwe wet bedraagt de duur van die verplichting

straks de helft van het aantal huwelijksjaren, met een maximum van vijf jaar. Een voorbeeld: een stel is 3 jaar getrouwd geweest. In dat geval is de duur van de partneralimentatieverplichting dus 3 jaar. Ander voorbeeld: een stel is 8 jaar getrouwd geweest. In dat geval is de duur van de verplichting tot betaling van partneralimentatie 5 jaar.

Er zijn wel een aantal uitzonderingen voor mensen die na hun scheiding minder snel kans hebben om in hun eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Die uitzondering komen, kort gezegd, erop neer dat:

mensen die voor 1 januari 1970 zijn geboren en langer dan 15 jaar zijn getrouwd, recht hebben op maximaal 10 jaar partneralimentatie;
bij echtparen met kinderen onder de 12 jaar de ex-partner recht heeft op partneralimentatie totdat het jongste kind 12 jaar wordt;
na een huwelijk van minimaal 15 jaar waarbij de ex-partner binnen 10 jaar na de scheiding de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt, die partner recht heeft op partneralimentatie tot het moment dat AOW wordt ontvangen, maar wel met een maximum termijn van 10 jaar;
het bereiken van de AOW-gerechtigde leeftijd niet meer automatisch leidt tot het vervallen van de verplichting tot het betalen van partneralimentatie;
mensen die recht hebben op alimentatie, boven de 50 jaar oud zijn en langer dan 15 jaar getrouwd zijn, recht hebben op maximaal 10 jaar partneralimentatie. Let wel: deze uitzondering vervalt 7 jaar nadat de wet in werking is getreden.
Belangrijk om te weten is dat de rechter altijd het laatste woord houdt en in schrijnende gevallen ook van deze wet kan afwijken. De wet gaat alleen over de partneralimentatie en heeft geen terugwerkende kracht. Dat betekent dat de wet, na inwerkingtreding (volgens de huidige planning op 1 januari 2020), alleen gaat gelden voor gevallen na die datum. Voor oude gevallen blijft de huidige wetgeving overeind.

Het is op dit moment nog niet bekend wanneer dit wetsvoorstel in de Eerste Kamer wordt behandeld.